بانام و یاد خداوند متعال

وبا عرض سلام و درود به اعضای محترم انجمن مثنوی پژوهان ایران

بر آن شدیم که در این صبح آدینه گذری کوتاه بر سازی کهن داشته باشیم.

نوای موسیقی و نغمات قلوب منجذبه را حیات می بخشد.

موسیقی از علوم ممدوحه در گاه کبریاست تا در جوامع کبری و  

صوامع عظمی

به ابدع نغمات ترتیل آیات نمایی و چنان آهنگی از دل و جان بلند کنی...

برای مطالعه ی مطلب به ادامه ی مطلب بروید

یک شب آتش در نیستانی فتاد

سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد

هر نی ای شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟

مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت آتش بی سبب نفروختم

دعوی بی معنی ات را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود

همچنان در بند خود بودی که بود

مردی را دردی اگر باشد خوش است

درد بی دردی علاجش آتش است

اولين نشانه های حضور دف به عهد ساسانی برمی‌گردد. در زبان پهلوی"دف" را "دپ"

می ناميدند. تصاويری از "دپ" در نقاشی‌های قبل از ميلاد مسيح يافت شده است.

این ساز دارای جايگاهی وي‍‍ژه در موسيقی عرفانی ايران، حتی قبل ازپيدايش

صوفی گری بوده است.

دف سازی است کوبه ای با صفحه ای بزرگ و با صدايی نرم و عميق که در موسيقی سنتی

و جديد ايرانی جهت همراهی سازهای ديگر و گاهی بصورت همنوازی چندین دف به كار می رود.

دف دارای طوقه ای نازك از جنس چوب است که لایه‌ای از پوست بر روی آن كشيده می‌شود و در

قسمت داخلی

طوقه حلقه‌هایی فلزی آویزان می گردد. برای نواختن دف، آن را با دو دست به موازات شانه‌ها

بلند می‌كنند و جهت ايجاد نواهای مختلف با عمق و رنگ‌های متفاوت صوتی بوسيله انگشتان

به نقاط مختلفی از پوست ضربه می‌زنند.

قديمي‌ترين نوشته كه در آن سخن از دف به ميان آمده است ,كتاب مقدس حضرت داود(ع) به نام زبور است.

حضرت داود(ع) در 1010-970 ق.م مي‌زيسته و از پيامبران بزرگ مي‌باشد. از كتاب زبور به اين آيه اشاره مي‌نمائيم: ( او را با دف و رقص، تسبيح بخوانيد.)....

.

.

برای خواندن بقیه به ادامه مطلب بروید.

دف سازی است که اساسا ً عبارت است از قابی که بر یک طرف و گاه دو طرفش پوست کشیده شده است و با زدن یا کشیدن انگشتان بر آن نواخته می شود . بر طبق روایات، نخست در شب زفاف سلیمان و بلقیس دف نواخته شد و نیز می گویند.....

.

.

برای خواندن بقیه به ادامه مطلب بروید